“Je doet het met z'n allen.”
Gastvrouw Anja Martens aan het woord
Ze was er vrijwel vanaf het begin bij. Na 11½ jaar, nam ze deze zomer afscheid van het hospice. Anja Martens (62) uit Elst was als gastvrouw een vertrouwd gezicht. ‘Je doet het met z’n allen voor hetzelfde doel: dat de gasten het goed hebben’. Met Anja neemt het hospice afscheid van een echte Bethlehemmer.
Toen het werk in de thuiszorg haar te zwaar werd, solliciteerde Anja bij het hospice voor het verzorgen van het eten en drinken. En meer dan dat. Vooral in de begintijd was ze een manusje van alles, met altijd tijd voor een praatje. ‘De keuken is een centrale ontmoetingsplek waar veel mensen even binnenlopen. Zeker als ik pannenkoeken bak en je het op de gang al ruikt’. Eten en drinken zijn een belangrijk onderdeel van de zorg. ‘Veel gasten van het hospice hechten erg aan goed en lekker eten en drinken. Ze hebben het idee dat zolang je eet en drinkt, nog niet dood gaat.’
geniet er maar van
Het is geen standaardmenu wat in het hospice geserveerd wordt. ‘Ik probeer mensen aan te moedigen om te vertellen wat ze graag willen eten. Bami, pannenkoeken, een omelet, friet of een kroket. Wat dan ook.’ Sommigen mensen moeten nog los komen van hun strakke eetgewoontes. ‘Dan vertel ik ze dat het niet zoveel zin heeft om je nog aan een streng dieet te houden. Als je het lekker vindt, geniet er dan maar van.’
opluchting
Toen haar toenmalige man darmkanker kreeg, heeft Anja Martens haar werkplek op een andere manier leren kennen. ‘Hij vond het verschrikkelijk om ziek te zijn en wilde alleen door mij verzorgd worden.’ Toen het thuis echt niet langer ging, werd hij tegen zijn zin in opgenomen in het hospice. ‘Hij was helemaal nog niet klaar met het leven en zat vol verzet. Vaak was hij verward en lastig om te verzorgen.’ Het werd voor haar en haar man een hele zware tijd. ‘Ik heb ervaren dat de dood ook een opluchting kan zijn. Mede door de steun van mijn collega’s heb ik het kunnen volhouden.’
kamer 203
Een tijdje na het overlijden van haar man, ging Anja weer aan het werk. Dat betekende dat ze ook weer dagelijks in de kamer kwam waar haar man overleed. ‘Kamer 203, maar dan met andere gasten. Dat is wel eens moeilijk geweest, maar uiteindelijk went dat ook wel weer.’
Inmiddels heeft Anja een nieuwe man leren kennen en is ze gelukkig getrouwd. Ook al kijkt ze uit naar haar vrije tijd, het afscheid valt haar zwaar. ‘Ik zal mijn collega’s erg missen, we hebben veel gelachen en met elkaar meegemaakt. Het is de mooiste baan die ik ooit heb gehad. We voelen ons allemaal Bethlehemmers’.
Een reflectie op onze rol in 2022 als voorzitter
Ik loop met – in beide handen – volle boodschappentassen achter twee mensen aan richting roltrap. Plotsklaps staan ze bovenaan de roltrap stil om te overleggen. Ik bots bijna tegen ze aan. “Oeps”, flap ik er uit. Zij zegt tegen hem: “Laten we even doorlopen, we staan in de weg”.
Je doet het met z’n allen.
Ze was er vrijwel vanaf het begin bij. Na 11½ jaar, nam ze deze zomer afscheid van het hospice. Anja Martens (62) uit Elst was als gastvrouw een vertrouwd gezicht. ‘Je doet het met z’n allen voor hetzelfde doel: dat de gasten het goed hebben’. Met Anja neemt het hospice afscheid van een echte Bethlehemmer.
Luchtige mensen zie ik hier het liefst.
Zijn kamer in het hospice biedt een prachtig uitzicht op de rivier en de Waalbrug. Vijftien kilometer stroomopwaarts heeft hij zijn hele leven gewoond: in het dorpje Leuth, dicht bij de Waal. Binnenkort gaat hij weer terug. Thuis wil hij opgebaard worden, net als zijn vrouw, die 8 maanden geleden overleed aan kanker. Al zijn wensen heeft hij op papier gezet. “Daar hoef ik me niet meer druk over te maken.”
