“Mijn lieve broers en zussen wil ik niet belasten.”
Gast Anneke van Megen aan het woord
Drie weken geleden trok Anneke van Megen de deur van haar appartement voor de laatste keer dicht. Het idee dat ze er niet meer terug zou komen, greep haar aan. Tegelijkertijd is ze blij met de verhuizing naar het hospice. “Ik wist van andere mensen dat het hier goed was. Mijn lieve broers en zussen wil ik niet met de zorg belasten. Hier kunnen ze gewoon op bezoek komen.”
Anneke van Megen is geboren en getogen in Nijmegen. “We waren met zeven kinderen thuis. Het was een warm huis. Weinig luxe maar altijd gastvrij. Ik heb een heel fijne jeugd gehad, daar kijk ik goed op terug.” Dat geldt ook voor haar werkzame leven als kraamverzorgster, eerst bij mensen thuis en later vele jaren in het CWZ-ziekenhuis. Tijdens haar opleiding kreeg ze nog les van een zuster in het klooster, waar nu het hospice gevestigd is. In die 45 jaar heeft ze heel wat kinderen mee op de wereld gezet, waaronder veel van haar eigen nichtjes en neefjes. Dat schept een bijzondere band. “Ze zijn er erg mee bezig, dat ik nu hier ben. Als ze op bezoek komen, knuffelen ze me bijna de stoel uit.”
vierdaagse
Ze is een echte wandelliefhebber, dertig keer liep ze de Vierdaagse mee. Het lopen gaat de laatste weken moeilijker. Daarom gaat ze op advies van de arts met de rolstoel naar de huiskamer om daar twee keer per dag koffie te drinken. “Ik moet hier veel hulp vragen, daar kom ik niet onderuit. Maar de mensen zijn geweldig. Ik hoef maar op een knopje te drukken, dan komt er iemand. Als ze tijd hebben, masseren ze mijn voeten en als het eten niet bevalt, maken ze wat anders voor je. Als ik 25 jaar jonger was, ging ik hier morgen meteen vrijwilligerswerk doen. Je kunt bij het hospice zoveel voor mensen betekenen.”
persoonlijk afscheid
Het vele praten tijdens het interview is Anneke niet gewoon. Ze beschrijft zichzelf als een eenvoudig persoon, bescheiden, met aandacht en liefde voor anderen en voor haar werk. Zo wil ze ook herinnerd worden. Haar wens is een warm en persoonlijk afscheid. “Ik ben katholiek maar heb besloten om het niet in de kerk te doen. Ze bedoelen het goed maar de pastoor kent me niet. Daarom wil ik een persoonlijk afscheid in het crematorium. Ik heb iemand gevonden die dit gaat begeleiden, ze is al een paar keer komen praten.” Waar ze moeite mee heeft, is dat ze het zelf niet kan meemaken. “Als je een feestje hebt gegeven, kun je nagenieten. Ik vind het zo raar dat dit nu niet kan, dat ik er dit keer zelf niet bij ben.”
bij de dag
Voor het raam van haar kamer, ziet ze de eeuwenoude bomen weer groen worden. Op de achtergrond luiden de klokken van de Stevenskerk. Ze kijkt het straatje met de statige huizen van de benedenstad in. “Het is een prachtige plek. Ik wil niet weten hoelang ik nog leef, daar kom ik vanzelf wel achter. Ik leef bij de dag. Verder probeer ik het te laten rusten.”
Nieuwsbrief september 2025
Het was al enige tijd mijn wens om een keer mee te lopen en op zaterdag 20 september was het zover. Ik meld mij om 8.10 bij het hospice en word hartelijk ontvangen door Alice. Even later komen ook Tim en Marcel, de zorgvrijwilligers, binnen. Al snel ervaar ik hoe warm en vanzelfsprekend de samenwerking verloopt. Iedereen weet wat er moet gebeuren en doet dat met aandacht en toewijding. Er zijn maar weinig gasten die een ontbijt willen deze ochtend, maar onder begeleiding van Alice merk ik hoe zorgvuldig er wordt omgegaan met de wensen van de gasten. Samen met Tim breng ik aardbeien, vla en een boterham bij de gasten. Ik ben onder de indruk van de rustige en prettige manier waarop contact wordt gemaakt. Deze ochtend heeft mij opnieuw laten zien hoe waardevol en onmisbaar ons hospice is. Wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.
Nieuwsbrief juni 2025
Een belangrijke stap voor de toekomst van hospice Bethlehem is gezet. Op dinsdag 3 juni ondertekenden Jetske Goudsmit, voorzitter van de Stichting Vrienden van Hospice Bethlehem, en Anneke Bouwmeester, bestuurder van Kalorama, het nieuwe huurcontract.
Nieuwsbrief april 2025
Het is lente en dat is ook te zien in de tuin van het hospice. De tuin wordt prachtig verzorgd door vrijwilligers, heerlijk dat gasten en medewerkers daar gebruik van kunnen maken. Het geeft ons hospice nog weer een extra bijzonder tintje.
