“Mijn grootste wens is dat het pand bewaard blijft”
Vriend Anne Wardenier aan het woord
Anne Wardenier is al tien jaar lang vriend van Hospice Bethlehem. Ze vertelt wat het hospice voor haar zo bijzonder maakt, en waarom zij graag haar steentje bijdraagt.
“Ik ben geboren en getogen in Nijmegen en als klein kind ben ik al betrokken geweest met Huize Bethlehem. In die tijd werd het pand nog bewoond door de zusters Dominicanessen. Mijn moeder werd bij de geboorte van mij en mijn zusje bijgestaan door een van de zusters. Deze zuster is nadien altijd bij mijn ouders blijven komen, al was het maar voor een praatje en een kop koffie. En elk jaar, met Sinterklaas, brachten wij een mandje met lekkers naar de zusters die het verdeelden onder het deel van de Nijmeegse bevolking dat het niet zo breed had. Daardoor heb ik eigenlijk altijd een band gehad voor Huize Bethlehem.
voor iedereen toegankelijk
Een van mijn oud-collega’s was betrokken bij de oprichting van Hospice Bethlehem. Ik ben het gaan volgen en op het moment dat het hospice geopend werd, ben ik naar de open dag geweest. Vanwege de warme band die ik heb met het pand en met de geschiedenis, maar ook omdat ik het belangrijk vind dat het hospice voor iedereen toegankelijk is, wilde ik Hospice Bethlehem steunen. En er is natuurlijk geld nodig voor renovaties aan het oude pand, dus het is prachtig dat er een stichting is van vrienden die dat op zich neemt. Zodoende ben ik vanaf de opening al vriend geworden van het Hospice. Mijn grootste wens is dat het pand bewaard zal blijven, zoals de zusters Dominicanessen het gewild hebben. Als vriend draag ik daar heel graag aan bij.”
Een reflectie op onze rol in 2022 als voorzitter
Ik loop met – in beide handen – volle boodschappentassen achter twee mensen aan richting roltrap. Plotsklaps staan ze bovenaan de roltrap stil om te overleggen. Ik bots bijna tegen ze aan. “Oeps”, flap ik er uit. Zij zegt tegen hem: “Laten we even doorlopen, we staan in de weg”.
Je doet het met z’n allen.
Ze was er vrijwel vanaf het begin bij. Na 11½ jaar, nam ze deze zomer afscheid van het hospice. Anja Martens (62) uit Elst was als gastvrouw een vertrouwd gezicht. ‘Je doet het met z’n allen voor hetzelfde doel: dat de gasten het goed hebben’. Met Anja neemt het hospice afscheid van een echte Bethlehemmer.
Luchtige mensen zie ik hier het liefst.
Zijn kamer in het hospice biedt een prachtig uitzicht op de rivier en de Waalbrug. Vijftien kilometer stroomopwaarts heeft hij zijn hele leven gewoond: in het dorpje Leuth, dicht bij de Waal. Binnenkort gaat hij weer terug. Thuis wil hij opgebaard worden, net als zijn vrouw, die 8 maanden geleden overleed aan kanker. Al zijn wensen heeft hij op papier gezet. “Daar hoef ik me niet meer druk over te maken.”
