“Omdat het zo mooi en zo dankbaar is.”
Vrijwilliger Clara Ter Berg aan het woord
Niet alleen betaalde krachten, maar ook een heel team van meer dan honderd vrijwilligers draagt bij aan de zorg voor alle gasten. Clara ter Berg is al tien jaar lang vrijwilliger bij Hospice Bethlehem van Kalorama. “Omdat het zo mooi en zo dankbaar is.”
“Ik ben leerling-verpleegkundige geweest en in die tijd heb ik ontdekt dat de zorg mij heel erg trekt. Tien jaar geleden, toen het hospice pas geopend was, las ik een advertentie in De Brug waarin vrijwilligers werden gezocht. Mijn oog viel erop, het licht ging branden en ik voelde mij meteen geroepen. Ik mocht verschillende cursussen volgen, om beter mee te kunnen helpen bij de zorg voor alle gasten. Als vrijwilliger bij Hospice Bethlehem ben je deel van een heel hecht team en zorg je samen met de verpleegkundigen voor de gasten. Iedereen heeft andere kwaliteiten en samen vullen we elkaar aan.
vertrouwensband
Die vertrouwensband met gasten is niet te beschrijven. Het is ontzettend dankbaar om zo dicht bij de mensen te mogen komen. Op het moment dat ik bij een nieuwe gast over de drempel stap, kom ik in hun intimiteit. Zij hebben net een periode achter de rug met hoop, wanhoop, angst en boosheid. En dat is vaak niet voorbij als ze hier komen. Wat ik dan kan doen is licht brengen. De machteloosheid die ik als vrijwilligers wel eens ervaar vind ik wel moeilijk. Toch overheerst het mooie. Meestal ga ik naar huis met het gevoel dat ik het verschil heb kunnen maken voor een gast. Door de manier waarop ik met liefde voor de gast kan zorgen, waardoor de gast toch vrede kan ervaren.
Geroepen
Het is prachtig om te zien hoeveel verschillende mensen er zijn: paradijsvogels, stille mensen, sterke mensen, mensen die bijna niet opvallen of juist heel erg aanwezig zijn. En dan de wederkerige blijdschap wanneer een gast en ik elkaar zien of wanneer hij dingen kan delen met mij. Dat ik het vertrouwen mag genieten van de gast. Ik zal ook nooit onderschatten wat het is dat ik aan hun bed kom staan. Daarom wil ik minstens een paar ochtenden per week komen helpen, zodat ze weten wie ik ben. Ik zet mij voor elke gast volledig in. En dat blijf ik doen, zolang ik mij daartoe geroepen voel.”
Een reflectie op onze rol in 2022 als voorzitter
Ik loop met – in beide handen – volle boodschappentassen achter twee mensen aan richting roltrap. Plotsklaps staan ze bovenaan de roltrap stil om te overleggen. Ik bots bijna tegen ze aan. “Oeps”, flap ik er uit. Zij zegt tegen hem: “Laten we even doorlopen, we staan in de weg”.
Je doet het met z’n allen.
Ze was er vrijwel vanaf het begin bij. Na 11½ jaar, nam ze deze zomer afscheid van het hospice. Anja Martens (62) uit Elst was als gastvrouw een vertrouwd gezicht. ‘Je doet het met z’n allen voor hetzelfde doel: dat de gasten het goed hebben’. Met Anja neemt het hospice afscheid van een echte Bethlehemmer.
Luchtige mensen zie ik hier het liefst.
Zijn kamer in het hospice biedt een prachtig uitzicht op de rivier en de Waalbrug. Vijftien kilometer stroomopwaarts heeft hij zijn hele leven gewoond: in het dorpje Leuth, dicht bij de Waal. Binnenkort gaat hij weer terug. Thuis wil hij opgebaard worden, net als zijn vrouw, die 8 maanden geleden overleed aan kanker. Al zijn wensen heeft hij op papier gezet. “Daar hoef ik me niet meer druk over te maken.”
