“Luchtige mensen zie ik hier het liefst.”
Gast Theo van de Gein aan het woord
Zijn kamer in het hospice biedt een prachtig uitzicht op de rivier en de Waalbrug. Vijftien kilometer stroomopwaarts heeft hij zijn hele leven gewoond: in het dorpje Leuth, dicht bij de Waal. Binnenkort gaat hij weer terug. Thuis wil hij opgebaard worden, net als zijn vrouw, die 8 maanden geleden overleed aan kanker. Al zijn wensen heeft hij op papier gezet. “Daar hoef ik me niet meer druk over te maken.”
Theo van Gein is 81 jaar en verblijft nu bijna vier weken in Hospice Bethlehem. Zijn familie wil hij niet belasten met de zorg in deze laatste fase van zijn leven. Daarom koos hij voor het hospice. Het was de bedoeling dat hij er eerst een keertje zou gaan kijken. Omdat zijn toestand ineens hard achteruit ging, was het beter dat hij meteen zou blijven. Dat viel hem nogal rauw op zijn dak.
hulp vragen
De eerste week heeft hij daarom erg moeten wennen. Hij is een man die zegt waar het op staat als het hem niet bevalt. “Al die mensen die op je kamer komen, allemaal nieuwe gezichten, het was me gewoon veel te druk. En om alles moest ik vragen want ik kan het niet meer zelf.” Hulp vragen is iets wat hij nooit heeft gedaan. Het moet nu, maar lastig blijft het. Dat heeft invloed op zijn humeur.
grapje
Inmiddels is hij beter gewend en kent hij een aantal vaste medewerkers en vrijwilligers van het hospice. Het liefst ziet hij luchtige, levendige mensen komen, die ook een grapje kunnen maken. “Ik vind het niks als mensen met zo’n serieus gezicht bij mijn bed komen staan, of me de hele tijd vragen hoe het met me is. Medelijden heb ik al genoeg van mezelf.”
twee rechterhanden
Op de vraag naar zijn beroep laat hij trots zijn handen zien. “Twee rechterhanden heb ik, daar heb ik altijd goed de kost mee verdiend.” Groene vingers heeft ie ook. In Leuth hadden ze een grote tuin die er altijd picobello bij lag. “Het liefst was ik tuinder geworden. Zo is het niet gelopen.” Maar ook het water en de boten kunnen hem boeien. Daarom koos hij vorige week voor een uitstapje naar de haven van Rotterdam toen de Stichting Ambulancewens vroeg waar hij nog eens naar toe zou willen. “Het was best zwaar voor me, maar van die grote schepen heb ik erg genoten.” Zelf laat hij een prachtige collectie miniatuurboten na. “Ik maak ze helemaal zelf, van wat resthout en klein afval. Die grote witte boot komt straks op mijn kist te staan.”
afscheid
Na 53 jaar huwelijk moest hij vorig jaar afscheid nemen van zijn vrouw. “Ik heb haar tot het einde toe zelf kunnen verzorgen.” Ondanks dat hij toen zelf ook al ziek was. De herinnering aan hoe hij zijn vrouw heeft kunnen begeleiden, doet hem zichtbaar goed. Arm in arm namen ze afscheid van elkaar. Hij heeft het idee dat ook zijn dood niet lang meer op zich laat wachten. “Ik hoop dat ik zondag haal en de verjaardag van mijn dochter kan vieren.” Het cadeautje is al gekocht, de kaart geschreven. De hele familie komt naar het hospice. Dat is het moment dat Theo van de Gein heel bewust afscheid wil nemen van de mensen waar hij van houdt.
Een reflectie op onze rol in 2022 als voorzitter
Ik loop met – in beide handen – volle boodschappentassen achter twee mensen aan richting roltrap. Plotsklaps staan ze bovenaan de roltrap stil om te overleggen. Ik bots bijna tegen ze aan. “Oeps”, flap ik er uit. Zij zegt tegen hem: “Laten we even doorlopen, we staan in de weg”.
Je doet het met z’n allen.
Ze was er vrijwel vanaf het begin bij. Na 11½ jaar, nam ze deze zomer afscheid van het hospice. Anja Martens (62) uit Elst was als gastvrouw een vertrouwd gezicht. ‘Je doet het met z’n allen voor hetzelfde doel: dat de gasten het goed hebben’. Met Anja neemt het hospice afscheid van een echte Bethlehemmer.
Luchtige mensen zie ik hier het liefst.
Zijn kamer in het hospice biedt een prachtig uitzicht op de rivier en de Waalbrug. Vijftien kilometer stroomopwaarts heeft hij zijn hele leven gewoond: in het dorpje Leuth, dicht bij de Waal. Binnenkort gaat hij weer terug. Thuis wil hij opgebaard worden, net als zijn vrouw, die 8 maanden geleden overleed aan kanker. Al zijn wensen heeft hij op papier gezet. “Daar hoef ik me niet meer druk over te maken.”
