“Bij elkaar tot het niet meer kan.”
Gast Jeanet Gielissen aan het woord
Bij binnenkomst in hun kamer valt niet alleen het prachtige uitzicht op de Waal op, maar ook de twee bedden die naast elkaar staan. Mevrouw Gielissen is opgenomen in het hospice en haar man blijft zoveel hij kan aan haar zijde. Want wat is er fijner dan dat je de laatste maanden van je leven ook ’s nachts bij je lief kan zijn?
Mevrouw Jeanet Gielissen is 80 jaar en verblijft hier met haar 87-jarige man. Bijna 60 jaar zijn ze gelukkig getrouwd. De dochter van het echtpaar heeft het voor ze geregeld. “Toen we het bericht kregen dat ik niet meer beter zou worden, is onze dochter gaan zoeken naar een plek waar we bij elkaar konden blijven”, vertelt mevrouw Gielissen. “In een verpleeghuis mocht mijn man ’s nachts niet slapen. Daar gaan we niet aan beginnen, zei mijn dochter. Ze wonen zo lang bij elkaar, dan gaan we ze nu niet uit elkaar rukken.”
de mooiste kamer in de stad
Hun dochter bleef zoeken en kwam bij het hospice terecht. “Ze zei tegen ons dat ze de mooiste kamer in de stad voor me geregeld had.” En dat bleek niet overdreven. “Het is te mooi om waar te zijn. In het ziekenhuis was ik de hele avond alleen. Nu zijn we weer samen.” Naast het feit dat ze een mooie kamer kreeg, is het echtpaar ook te spreken over de sfeer in het hospice. “Ik voelde vanaf de eerste dag dat het hier goed is. De warmte, gezelligheid, de rust. De medewerkers zijn altijd vrolijk. Hoe ze dat voor elkaar krijgen, weet ik niet. Maar ik vind het hier geweldig.”
levensgenieter
Mevrouw Gielissen is een goedlachse en optimistische vrouw. “Mijn vrouw klaagt nooit en is een echte levensgenieter”, zegt mijnheer Gielissen. “Wij mannen piepen eerder, maar zij weet ook nu nog van elke dag wat te maken”. De vraag is wanneer haar ziekte gaat doorzetten. “Af en toe heb ik wat last”, fluistert ze, “maar dan zeg ik niks. Het is jammer dat het zo is, maar je moet het aanvaarden. Ik hoop dat ik niet teveel pijn krijg, tegenwoordig hebben ze goede medicijnen.” En zolang het nog kan genieten ze van wat de dag brengt. “Ik krijg heel veel bezoek van familie, vrienden en kennissen, die kan ik hier goed ontvangen. En we gaan er regelmatig op uit, de tuin in of met de rolstoel de stad in. ’s Ochtends drinken we in de huiskamer koffie en ’s avonds nemen we gezellig een glaasje wijn of een cognacje.” In het weekend eet mijnheer Gielissen mee met zijn vrouw en de gasten. Op andere dagen brengt een cateraar zijn eten.
touwtjes in handen
De voorbereidingen voor haar afscheid heeft mevrouw Gielissen al klaar. Weinig wordt aan het toeval overgelaten. “Mijn zusje kent iemand die een soort dienst kan doen, we zijn bezig met de lijst van genodigden en ik heb de kist en de kleren die ik aan wil al uitgezocht.” “Ja, ze houdt graag de touwtjes in handen”, lacht mijnheer Gielissen haar toe. “Het is net haar moeder, het liefst zou ze zelf nog achter de kist willen lopen.” Zover is het nog niet. Mevrouw Gielissen heeft nog plannen. “Ik zou het prachtig vinden als ik de Vierdaagse zou halen en vanuit mijn kamer de wandelaars over de brug kan zien aankomen.”
Een reflectie op onze rol in 2022 als voorzitter
Ik loop met – in beide handen – volle boodschappentassen achter twee mensen aan richting roltrap. Plotsklaps staan ze bovenaan de roltrap stil om te overleggen. Ik bots bijna tegen ze aan. “Oeps”, flap ik er uit. Zij zegt tegen hem: “Laten we even doorlopen, we staan in de weg”.
Je doet het met z’n allen.
Ze was er vrijwel vanaf het begin bij. Na 11½ jaar, nam ze deze zomer afscheid van het hospice. Anja Martens (62) uit Elst was als gastvrouw een vertrouwd gezicht. ‘Je doet het met z’n allen voor hetzelfde doel: dat de gasten het goed hebben’. Met Anja neemt het hospice afscheid van een echte Bethlehemmer.
Luchtige mensen zie ik hier het liefst.
Zijn kamer in het hospice biedt een prachtig uitzicht op de rivier en de Waalbrug. Vijftien kilometer stroomopwaarts heeft hij zijn hele leven gewoond: in het dorpje Leuth, dicht bij de Waal. Binnenkort gaat hij weer terug. Thuis wil hij opgebaard worden, net als zijn vrouw, die 8 maanden geleden overleed aan kanker. Al zijn wensen heeft hij op papier gezet. “Daar hoef ik me niet meer druk over te maken.”
